مطالب گسترده ای در خصوص سرور ها وجود دارد اما یک ساختار کلی و توضیحی راجع به انواع مختلف سرورها به شرح ذیل است:
- سرورهای فیزیکی:
این نوع سرورها دستگاه‌های سخت افزاری هستند که به صورت فیزیکی وجود دارند و در مکان‌های خاص مانند دیتاسنترها یا مراکز مخابراتی نصب می‌شوند. آنها دارای پردازنده‌های قدرتمند و منابع سخت افزاری متنوع هستند. سرورهای فیزیکی معمولاً برای بارهای کاری سنگین و برنامه‌هایی که نیاز به قدرت پردازشی زیاد دارند، مورد استفاده قرار می‌گیرند.
- سرورهای مجازی:
این سرورها با استفاده از تکنولوژی مجازی‌سازی ایجاد می‌شوند و بر روی یک سرور فیزیکی واحد اجرا می‌شوند. آنها به صورت منطقی ایجاد می‌شوند و به چندین سرور مجازی (Virtual Machines – VMs) تقسیم می‌شوند. این امکان را فراهم می‌کند تا چندین سیستم عامل مختلف همزمان روی یک سرور فیزیکی اجرا شوند. سرورهای مجازی به دلیل افزایش انعطاف‌پذیری و بهره‌وری مورد توجه قرار می‌گیرند.
- سرورهای ابری:
سرویس‌های ابری از طریق شبکه ارتباطات اینترنت فراهم می‌شوند و منابع محاسباتی (مانند پردازنده، حافظه، فضای ذخیره‌سازی و شبکه) را از طریق یک زیرساخت ابری مشترک فراهم می‌کنند. این سرویس‌ها از طریق مراکز داده‌ای ابری توسط شرکت‌های ابری (مانند Amazon Web Services، Microsoft Azure، Google Cloud) ارائه می‌شوند و کاربران از منابع به صورت پرداخت بر اساس استفاده می‌کنند.
امروزه این نوع سرورها مورد توجه بسیار زیادی قرار گرفته است زیرا این سرور های ابری قابلیت انجام کارهای سنگین تری نسبت به سرور های فیزیکی (Single Host) را دارا می باشد.
ویژگی های این نوع سرور ها به همین جا ختم نمی شود و در مقاله های بعدی به طور مفصل به آنها خواهیم پرداخت…
- سرورهای مخفی (Edge Servers):
این سرورها در مراکزی نزدیک به منابع مصرف‌کننده (مثل شهرها یا مناطق خاص) قرار دارند و در شبکه‌های توزیع محتوا و خدمات اینترنتی مورد استفاده قرار می‌گیرند. آنها برای کاهش تأخیر و افزایش سرعت دسترسی به اطلاعات در شبکه‌های موبایل و اینترنت محلی از آنها استفاده می‌شود.
هر یک از این انواع سرورها ویژگی‌ها و کاربردهای خاص خود را دارند و بسته به نیازهای مختلف، انتخاب مناسبی می‌تواند صورت بگیرد.
بدون دیدگاه